MIJN EERSTE LIEFDE: DE SAX

Goud, glanzend met mooie knopjes. Het was liefde op het eerste gezicht. Ik zag je, mocht op je blazen en je reageerde direct met een dik geluid! Als een kind zo blij was ik (wat in principe logisch was, want ik was zes jaar oud). Ik moest nog twee jaar wachten voordat m’n handen groot genoeg waren om echt op je te gaan spelen.

Jarenlang hebben we genoten van elkaar, tot het moment dat ik ging studeren. Ik wilde je meenemen, de jazzwereld in, maar durfde uiteindelijk nooit echt de sprong met je te wagen.

Nu, jaren later, sta je stof te happen en ben je ogenschijnlijk ‘slechts’ een accessoire die ik iedere dag bekijk, die me doet terugdenken aan het verleden, maar ook wegen die ik nooit heb bewandeld.

Wat zeg jij? Vastpakken of loslaten?