RAVIJN

‘’Haar hoofd zit barstens vol met plannen
Alleen het doen is een probleem.
Om stil te zitten alle reden
Om op te staan vond zij er geen’’
– Veldhuis en Kemper –

Dit omschrijft exact wat ik jaren heb gevoeld. Wie zit hier nou op te wachten? Wat kun jij nou bijdragen? Je bent niet goed genoeg, kijk maar naar anderen. Geremd door allerlei angstgedachten stelde ik jaren uit wat ik eigenlijk al veel eerder had willen doen.

Het erkennen dát ik misschien wel iets zou willen ondernemen met muziek en creativiteit, het hardop uitspreken leek voor mij bijna te voelen als ‘uit de kast’ komen. Het is dan ook pas sinds kort dat ik heb besloten om mijn ogen open te doen, rond te kijken en voorzichtig naar de rand van het ravijn te lopen.

Langzaam maar zeker merkte ik op dat mijn gedachten zich begonnen om te buigen naar: Moet ik niet eerst dit en dit op orde hebben voor ik ‘kan’ beginnen?  Oké, maar als dit zou kunnen, waar moet ik beginnen? Welke stappen zet ik eerst? Wat komt er allemaal bij kijken? Hoe pak ik dit aan?

Dit bleef een tijd voortduren, tot iemand me zei dat je nooit écht klaar en bent en dat je het soms gewoon eens moet gaan doen. Je zult nooit ineens zijn daar waar je wilt zijn, maar daar zul je ook nooit komen als je niet begint.

Dat is wat ik vanaf nu ga doen. Beginnen met bouwen. Beginnen met zingen. Beginnen met muziek maken. Beginnen met groeien.

“Want de allermooiste bloemen
Groeien vlak langs het ravijn
En om die te kunnen plukken
Moet je durven bang te zijn”.